Geen categorie Archieven

This is not goodbye.

Het is gebeurd. Na weken (een paar maanden?) twijfelen over “wat doe ik met mijn blog”, besluit ik om de spreekwoordelijke handdoek in de ring te gooien. Het is te zeggen…

Mijn laatste post dateert van begin november 2020, en ook de posts daarvoor waren niet regelmatig (en soms een beetje zielig en ‘schrijven om iets te schrijven’, al zeg ik het zelf). De laatste maanden stop ik mijn tijd liever in andere zaken zoals mijn gezinnetje en mezelf (remember april 2017) maar heb ik vooral geen behoefte meer aan deze ‘creatieve uitlaatklep’. Die komt sinds januari 2020 namelijk erg goed tot zijn recht in mijn job als Marketing & Social Media Manager (en soms zelfs Graphic Designer, jawol!) ❤️.

Het is niet zo dat ik niet meer graag schrijf, integendeel. And that’s where you guys come in 😉 Mijn plan of idee is; om wat meer neer te pennen op Insta. Ik ben iemand die dagelijks wel een aantal stories post, en – ook hier – wat leven probeert te blazen in de feed. Dus laat ons zeggen dat ik deels evolueer in een Insta-blogger, ofzoiets.

Deze beslissing is best zwaar en ja, ik word er zowaar emo van. Maar denken aan jezelf, is ook bepaalde stappen ondernemen. I repeat: ik heb tegenwoordig niet de “nood” om veel te delen (oorspronkelijk dacht ik ook dat bloggen wat passé was, maar some research has learned me: it is not). Daarnaast wil ik afstappen van het ‘hoofdstukdrie’-verhaal. Ja dat klopt nog, maar de opmerking ‘je bent bijna aan hoofdstuk vier’ komt mijn oren uit.

So, this is not a goodbye. Misschien begin ik in een later stadium – met veel energie, met veel tijd – haha – wel opnieuw te bloggen. For now, kom kijken en lezen en reageren zoals jullie al deden, maar dan hier (ik moet toch ooit eens aan die 1.000 volgers geraken 😇). Daarnaast: je kan nog steeds blogposts van mijn hand lezen op Boxzie, maar dan work-related.

Bedankt voor de voorbije 5.5 jaren. Voor de reacties, de meelevendheid, de steun, de samenwerkingen, …
The happiness. I love you guys. 😘

P.S. Katrien, die koffiedate blijft wel gelden he?

Geen categorie

Helemaal zot geworden.

Jup, nu is ze helemaal zot geworden. Zich inschrijven voor nen blogchallenge terwijl de blog al twee maanden op z’n gat ligt. Hoe dan?! Hewel, die blogchallenge van Blogboost kwam hier als geroepen. Hoog tijd om hier weer ‘normaal leven’ in te blazen. De laatste weken maanden ontbrak het mij aan inspiratie, aan effort, aan tijd,.. en dat terwijl dit nog steeds één van mijn happiest places is. Fout Joni, fout.

Het feit dat hier ineens geen lettertypes meer ondersteund worden in mijn gekozen thema, hielp ook niet. Ik vind het er nu wat plattekes uitzien (moest ge het u afvragen: jup, ik ben op zoek naar een nieuw thema. Want zo is deze perfectionist dan ook).

Welke challenge?

Evi en Nina van BlogBoost fixten dat. Twee bloggers die ik bijna een jaar geleden voor de eerste keer irl ontmoette, na ze al een tijdje te volgen. Ik denk zelfs dat ik Evi als startende blogger leerde kennen toen ik zelf een vijftal geleden mijn blog uit de grond stampte. Ik had nooit de bedoeling een big influencer (zoals dat tegenwoordig heet) te worden, maar een creatieve, schrijvende uitlaatklep te hebben. Iets vollédig van mezelf, ofzo. En al gaat dat hier sinds 2015 wat op en af qua regelmaat, bereikbaarheid en alles wat er rond hangt – offline gaan zie ik me niet snel doen.

So yeah, deze najaarschallenge komt als geroepen. Zes verschillende thema’s om over na te denken de komende weken, die er voor zorgen dat ik weer inspiratie vind in andere zaken & er hopelijk voor zorgen dat hier meer regelmaat komt.

Ik heb nog wel wat te vertellen aan de wereld.

Geen categorie

Vroeger was het toch beter hé.

Dat dacht ik, een aantal dagen geleden. Nog vóór de persconferentie van donderdagavond.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben akkoord met de maatregelen die worden doorgevoerd – terwijl ik tezelfdertijd besef dat dit gevolgen heeft voor iedereen. En zoals Annelies zei: het is niet dat ik mijn kop anders in het zand steek voor de problemen die er zijn in de wereld, maar dit voelt allemaal vreemd aan. Ongemakkelijk. Voor Mado is het vreemd dat alles gesloten is vandaag, voor mezelf mogelijk nog vreemder.

Ik zou dit weekend doorbrengen in een bungalow, ergens over de grens. Met een Noord-Nederlandse vriendin, een Izegemse vriendin en een mede-Heistenaar. Escape room, lekker gaan dineren. Doen we jaarlijks, met ons vieren er op uit trekken (zonder mannen, zonder kids). Een geschikt weekend vinden is altijd een hoos, want geen van ons wil 3u rijden; we hebben onze gezinnen en sociale levens and so on. Door omstandigheden ging dat weekend nu al een half jaar later door – en ge moogt eens raden naar waar we verplaatst hebben. OK-TO-BER.

Maar ik herhaal: het is nu of nooit. Social distancing is the way.

Ik heb zelf het geluk (weer een pluspunt van mijn nieuwe job 😉) dat ik van thuis kan werken. Bij het lief hebben ze er voor gezorgd dat hij de komende drie weken al zeker van thuis uit kan werken. We moeten hier en daar wel eens buitenshuis, maar kunnen dat onderling regelen en bepalen. En op die momenten is het eerste wat ik zal doen bij aankomst: handen wassen. Bang om ziek te worden ben ik niet, maar iedereen kan overdragen. En ge zou het niet zeggen, maar ik ben een iets grotere risico-patiënt. Olé diabetes.

Ik heb misschien nog wel meer schrik van 5 weken overleven met een 6-jarige. 🙈

Geen categorie

Goede-doel-wafeltjes enzo!

Ik verwoord het even hetzelfde als Irene: ik verwaarloos mijn blogkind. De laatste ~~weken~~ maanden is hier niet ontzettend veel gepost – ik ben namelijk bezig met 101 zaken die hopelijk-slash-zouden-moeten-leiden naar een mooie persoonlijke toekomst. Ik spreek altijd met twee woorden en ben héél pessimistisch op dat vlak, aangezien ik de voorbije 20 jaar wel serieus wat dingen heb meegemaakt. Ik weet dat ik dat al enkele keren zei – se zaag begot – maar het is op dit moment zowat het belangrijkste dat ‘loopt’ in mijn wereld. Half oktober bevond ik mij op de Unizo roadshow, vorige week een eerste keer bij een ‘consulent ondernemen’ en ook volgende week staan er twee belangrijke afspraken in mijn agenda. Daarnaast schreef ik me in voor een studie copywriting – die ik zo snel mogelijk wil afmaken.

En daartussen was het ook nog herfstvakantie, een lang (pretty propped) weekend, wat doktersbezoeken. No worries, diabetescontrole en dermatoloog. Niets noemenswaardig. En is onze poetsvrouw – wederom – ziek.

Zo. Qua inleiding kan dat tellen. 😀

Maar waar ik het over wil hebben: wafeltjes. Van die typische vierkante dozen wafeltjes.

Op 22 maart 2020 loopt mijn lief opnieuw de 100km-run tegen kanker & dat doet hij dit keer niet met 1 maar met 2 teams! De aangrijpende verhalen van de voorbije edities, de sfeer en het feit dat we ook in onze familie we al zijn geconfronteerd met de K-ziekte, zorgt steeds (en steeds meer) voor motivatie. Maar: om aan die start te kunnen staan, hebben ze centjes nodig.

Net als vorig jaar, verkoopt team Coffee&Run wafeltjes. ‘Cause: heerlijk bij de koffie enal ;).
Er is keuze uit:

vanillewafels 700g à 6 euries
chocoladewafels 700g à 6 euries
suikerwafels 700g à 7 euries
frangipanes 700g à 7 euries
assortimentsmix 800g à 8 euries

Indien interesse, mogen jullie altijd naar mijn lief een mailtje sturen of hier onder reageren.
Wij geven het juiste rekeningnummer door, een bewijsje van bestelling + een richtlijn lever/afhaaldatum.

So, goede-doel-wafeltjes anyone?

Geen categorie

Ik moet efkes ventileren.

Ik stuiter.

Vrijdag ging het scherm van mijn laptop stuk. Of: het kabeltje – dat weet niemand. Met andere woorden: ik zou dat scherm kunnen laten maken maar 1. er is geen zekerheid dat het probleem dan is opgelost en 2. het machien is meer dan 6 jaar oud dus verhoudingsgewijs scherm ↔ nieuwe laptop… right. Een tijdelijke oplossing met een extern scherm is geregeld, maar ge moet mij hier zien zitten. Wij hebben hier niet genoeg stopcontacten voor én een laptop én een scherm én de printer. En dat spel pakt zowat het hele bureaublad in want dat heeft de grootte van nen breedbeeldtelevies. Ombuigen: er ís een tijdelijke oplossing & het is hier niet te donker nu ‘s avonds.

Verder logde ik vandaag in op mijn studentenplatform en.zijn.al.mijn.berichten.resultaten.en.feedback.weg. W-E-G. Ik begon met een paniekerige doch vriendelijke mail en ontdekte een paar uur later de ‘actieve chat’. Ik heb op dat moment al twee uur ge-wottefokt tegen het lief, en ben van het principe dat zoiets níet kan wachten, dus… startte de chat. Mijnheer aan de andere zijde vertelde me dat mijn begeleiding was afgelopen. Say WHUT? Blijkbaar hebben ze mijn verlenging over het hoofd gezien dus begeleiding door docent nada noppes nul – en ja, aan uw eerste opdrachten en alles kunt ge dan ook niet meer aan. 🤦‍♀️

Ja, het heeft (te) lang geduurd.

Ja, het wordt tijd dat ik examen gaan doen. That was the f***ing point.

Mijn examen is gepland (neen, ik zeg tegen jullie niet wanneer want aah en oeh en stress) en ik ging mijn aller-, aller-, allerlaatste verplichte opdracht doorsturen.

EN NU DAN?

Nu gaat mijnheer uitzoeken waar het fout gelopen is en het ‘vandaag nog in orde brengen’!
Ik ben even benieuwd als jullie.

Welke challenge?

INSTAGRAM