Dat dacht ik, een aantal dagen geleden. Nog vóór de persconferentie van donderdagavond.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben akkoord met de maatregelen die worden doorgevoerd – terwijl ik tezelfdertijd besef dat dit gevolgen heeft voor iedereen. En zoals Annelies zei: het is niet dat ik mijn kop anders in het zand steek voor de problemen die er zijn in de wereld, maar dit voelt allemaal vreemd aan. Ongemakkelijk. Voor Mado is het vreemd dat alles gesloten is vandaag, voor mezelf mogelijk nog vreemder.
Ik zou dit weekend doorbrengen in een bungalow, ergens over de grens. Met een Noord-Nederlandse vriendin, een Izegemse vriendin en een mede-Heistenaar. Escape room, lekker gaan dineren. Doen we jaarlijks, met ons vieren er op uit trekken (zonder mannen, zonder kids). Een geschikt weekend vinden is altijd een hoos, want geen van ons wil 3u rijden; we hebben onze gezinnen en sociale levens and so on. Door omstandigheden ging dat weekend nu al een half jaar later door – en ge moogt eens raden naar waar we verplaatst hebben. OK-TO-BER.
Maar ik herhaal: het is nu of nooit. Social distancing is the way.
Ik heb zelf het geluk (weer een pluspunt van mijn nieuwe job 😉) dat ik van thuis kan werken. Bij het lief hebben ze er voor gezorgd dat hij de komende drie weken al zeker van thuis uit kan werken. We moeten hier en daar wel eens buitenshuis, maar kunnen dat onderling regelen en bepalen. En op die momenten is het eerste wat ik zal doen bij aankomst: handen wassen. Bang om ziek te worden ben ik niet, maar iedereen kan overdragen. En ge zou het niet zeggen, maar ik ben een iets grotere risico-patiënt. Olé diabetes.
Ik heb misschien nog wel meer schrik van 5 weken overleven met een 6-jarige. 🙈
