Lijstjes Archieven - hoofdstukdrie

Ondertussen.

Dateert de vorige ‘ondertussen‘ van ongeveer een jaar geleden.
Zijn er hier de laatste drie maanden geen ‘blessings‘ meer verschenen. All miss Rona’s fault.
Vierden we in augustus Mado’s 7e verjaardag met een kleine bubbelparty – met veel toeters en bellen.
Startte ze relatief goed op school, hetzij zonder speeltijd ‘s ochtends & zonder veel contact met miss Flo
(zijnde mijn petekindje en haar favoriete kleuter op school ;)).
Bougeerde er heel wat in werk-land. De vestiging in Mechelen verhuisde naar de Bruul, maar door de coronacijfers/maatregelen zijn onze winkels nu weer gesloten voor een tijdje :(. Fear not, we have a webshop – en écht een keischone collectie. Ge kunt dat best ook thuis aandoen, like I do. Instant feel good boost.
Deed ik met BFF Lizzy van Cent pur Cent make-up-workshoppen,
gevolgd door een lunchke en slenterke tijdens zo’n nazomerdag.
Werk ik achter de schermen aan een nieuwe lay-out voor mijn plekje op dat world wide web hier.
Bougeert er ook wat in het andere deeltje werk-land. Op zoek naar een leuk kerstcadeau? Of een zomaar-cadeau? Wil je iemand verrassen tijdens lockdown 2.0? Check boxzie, en ik beloof dat’t goedkomt.
Eigen stoef stinkt (een beetje), maar er is hier echt een prachtproject opgezet hoor, proud to be part of it.
Ben ik het beu om altijd te zeggen “na de corona” of “als het weer mag”… Yes, had it. Ik ben het zo beu. On the bright side: als ze spreken van vaccineren in maart, dan zijn we over de helft he jongens. Dat brengt een beetje perspectief, toch? Hou vol, respecteer, wees voorzichtig.
Begint er licht te komen aan het einde van de car-crash-in-2018-tunnel. Eindverslagen zijn gemaakt, paperassen worden verstuurd. Closure, eindelijk.

Houden jullie het nog vol? Hoe gaat’t?

As seen on Insta en bij Blogboost: vandaag verscheen mijn interview. Samen met dat interview kwam vandaag ook de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Ik ben het bloggen niet beu, nee – ik heb het gewoon relatief druk. En daar moogt ge blij mee zijn tijdens corona-tijden, besef ik. Ik ben sinds juni fulltime aan het werk (whoooot!) & daarbuiten zijn er wasjes, plasjes, een puppy, halve laatste schooldagen, een midweek vakantie & zomervakantie. Met een kindje. Thuis. En thuiswerk. You get my point. Bijgevolg: twee maandoverzichten.

De kleine dingen des levens waar we ons aan optrekken, waar we gelukkig van worden. Het hier-en-nu, belevenissen en gedachten. Van en voor mezelf, met mini, met maxi, met iedereen die ik liefheb. ❣️

DE GELUKJES VAN JUNI & JULI

Een dagje Planckendael met meetje, nonkel F en Flo. Dat die twee kinders elkaar lang niet hadden gezien of geknuffeld, was duidelijk. Topdag met toppers.
Een privé-shopping afspraak, en bijgevolg een very pretty zomergarderobe voor Mado.
Een eerste horeca-terrasje-après-lockdown. Met nachos, mojito en meer tapas.
The cutest little Florreman.
Die werk-upgrade = een nieuw project = not my own business, wel een beetje een baby. Ik herhaal: later meer.
Ik hoop ergens de komende week, ja. 😉
Een namiddagzwemmeke bij nonkel Karl. Toen we van grote bubbels mochten doen.
Een midweek De Vossemeren. Pech met het weer, ideaal cottage-plekje aan het meer.
Mister Flor die nu een pootje geeft, op commando.
Momenteel: week 3 van een koolhydraatarm leven (niet -vrij, wel -arm).
Al 1.1kg minder op de weegschaal en vooral: meer energie.
Mado die nog een keer op logement mocht.
Zomerweer. Al ben ik tevreden met 25 graden, 35 moest niet.
Nieuwe sneakers.
Nieuwe sneakers bis.
En ook een nieuw sjakoske.
Een eerste keer zwemmen in het nieuwe zwembad, met leuke glijbanen.
Volledig mezelf kunnen zijn op mijn werk. Daar kunt ge u vragen bij stellen, inderdaad, maar ik had dat niet. Tijdens mijn 12-jarige bio-periode wel met bepaalde collega’s, maar niet “volledig”. Tijdens het ‘jaar van het accident‘ ook niet. Triest… But hey, they tolerate me now. 🤣

En hoe gaat het met jullie? Heb ‘k iets gemist?

Lijstjes Personal

Bless you mei.

Al was ik er ‘bij het begin van de lockdown’ van overtuigd dat ik veel ging bloggen… Zoals ge ziet (en ik voor de duizendste keer de laatste maanden herhaal): daar kwam niks van. Laat ons zeggen dat ik content ben dat ik al mijn andere ballen in de lucht hou – al zijn ze niet zo lang geleden allemaal naar beneden gedonderd. Maar op dit eigenste moment, zit ik te bloggen. Buiten, onder de parasol; met foute muziek op de achtergrond – terwijl Mado plenst in haar zwembad en Flor aan mijn voeten ligt te slapen. It’s the little things, right? ❤️

DE GELUKJES VAN MEI:

Een maand later dan verwacht, breidde ons gezin uit met Flor (the sausage dog) En gaat dat als bij een baby’tje.
Steekt die wat dingen uit of maakt die wat lawaai (liefst ‘s nachts of terwijl ge aan het eten bent), maar komt die dan wat schattig en lief doen zodat ge dat vergeten bent.
Ik ga opnieuw wat meer buitenshuis werken. Zo tuf ik om de twee weken gezwind naar Hasselt én zat ik al aan ‘den bureau’.
Zomerweer. Big bless.
Van thuis werken dus buiten geïnstalleerd zijn, met laptop in de schaduw en schouders in de zon, zoiets.
Gingen wij op gereserveerd kinderboerderijbezoek. Een beetje normaliteit, wauw.
Is onze tuin zo-goed-als-af. Alleen nog een beetje kaal. Volgende stap: plantjes! Bloempkes! Lounge setje!
Trots zijn op mijn 6-jarige dochter, die alles ‘moet ondergaan’. Vreemde regels op school; niet mee naar de winkel, …
Deed ik wat zomershopkes. Shopping is good therapy, weetwel.
Ik mocht onze vakantie letterlijk een jaar verplaatsen. Zure appel, maar ook klein-opluchtings-gelukje.
Liever normaal op vakantie en geen diabetes-stress.
Een werk-upgrade en veel positieve comments en en en.. Zie mij in de lucht springen van excitement en trots. Het heeft misschien enkele jaren geduurd maar de uitdrukking ‘op zijn plaats’ kan niet meer van toepassing zijn. Mezelf sinds dag één, toffe en lieve collega’s en fijn samenwerken. HARTJES. HEEL VEEL HARTJES.
Flor the funny dog.
De danslessen gingen terug van start, met max 20 personen en buiten. Whoot!

Ja, ik heb het gehad met de corona-toestanden. Ik ben het beu (en nog geen klein beetje).Lees meer

Lijstjes Personal

Bless you april.

Veel is er niet te vertellen, zo tijdens lockdowndagen. Ik scroll door mijn agenda en zie dat die gaat van zo-goed-als-elke-dag-iets (dansen, dansen Mado, muziekschool, afspraak diabetes, afspraak werk) naar letterlijk niets – en toch heb ik het gevoel van tijd te kort te hebben. Pre-teaching, werk, aan mezelf denken, een proper huis, … Precies dit. Maar we zijn nog gezond, we buigen onze gedachten om en proberen te genieten van wat we wél hebben, van wat er wél is.

ZOALS:

Zomerachtige dagen in de tuin. Buiten eten, buiten werken, buiten spelen.
De aanpassingen van die tuin zijn bijna rond. Just nog 2000kg kiezel schuppen.
Iedereen is nog steeds gezond.
Mado kan eindelijk goed FIETSEN! Ineens ook volle petrol. 😆
Filmpjes en foto’s van onze toekomstige doggy.
Veel steun en info en aanmoediging van de juf. Juffen.
Een flink, moedig kindje.
Nieuwe afleveringen van De Columbus. #prachtprogramma
De collega’s nog eens zien tijdens een zoom-meeting. ❤️
Het kaartje dat ge ontworpen/gephotoshop’d hebt voor ‘t werk, live in de handen hebben. Ja, ik ben fier.

Komt goed. Met wat gebleit en wat gezaag af en toe.

Komt goed.

Lijstjes

Pet peeves part V. De corona editie.

Ik schreef deze post een drietal weken geleden. Vandaag voegde ik een aantal dingen toe & pastte ik wat dingen aan. Niets is onoverkomelijk en wij zijn nog allemaal gezond – dus ik ben dankbaar. Maar dat betekent niet dat ik mij niet eens mag ergeren, right? En wees blij dat het hierbij blijft, het was bijna echt ne rant-post geworden. Oeps.

Ik heb me de voorbije weken geërgerd aan bepaalde berichten. Ook ik dacht dat het ‘allemaal niet zo erg’ was, en een ‘te overwinnen griepje’ – maar daar ben ik snel van afgestapt. Nu denk ik vooral “doe wat ge moet doen & blijft in uw kot begot“, hoop ik op een zonnige zomer & onthou ik “ook dit gaat overgaan”. Wanneer en hoe snel en in welke volgorde, dat weten we niet. Maar ooit is deze situatie voorbij.

Om even terug te komen op die ergernissen, dat was de ideale binnenkopper voor een nieuwe pet peeves post.
The corona edition.

“A pet peeve or pet aversion is a minor annoyance that an individual identifies as particularly annoying to them, to a greater degree than others may find.”

DEEL 5:

Het begon al met die kwispels die nog efkes een dagje gingen schransen en shoppen in (het door mij geliefde) Sluis.
Alsook met degenen die nog ‘een laatste keer de plaatselijke horeca wouden steunen’.
Fietsers die de social distancing regel niet respecteren, en té dicht passeren.
Wandelaars die geen moeite doen om de social distancing regel te respecteren.
Ik steek zelf – indien mogelijk – de straat over. Neen, dat is niet omdat ik vies ben van u.
Nog werkblaadjes en dingen krijgen van school, dan zien dat dat 83 pagina’s zijn.
Ne printer hebben zonder inkt.
Een afwasmachine die stuk gaat op dag 1 van de maatregelen.
Neen, afwassen is niet erg. Maar ook niet tof hé. En mijn handen zijn uitgedroogd.
Ik werk al vrij veel van thuis uit, maar geen collega’s meer zien = meh.
Onze puppy zou vorig weekend thuis komen. We konden niet gaan kiezen (krijgen wel foto’s van de kroost :aaahmaahgaaaad) en deden dat ‘van op afstand’, maar wanneer hij er eindelijk zal zijn… ?
Niet kunnen shoppen. Jup, egoïstisch, maar ge weet toch waar ik werk? En wat ik zie passeren? Ah. 😆
Degenen niet begrijpen dat ge beter NIET uwe auto neemt om ergens in een ander natuurgebied te gaan wandelen/naar de kust rijdt/…
Geen f(r)amily of petekindjes zien.
Geen nonna van dichtbij zien.
De twee keffende honden van de buren. ER. IS. NIEMAND.
Lockdownfeestjes? Whut?
Geen frietjes want ons stamfrituur is gesloten.
Geen terrasjes doen.
Slapeloze nachten. Door mijn insulinepomp/sensor, maar evengoed door mijn hoofd.
Geannuleerde concerten, optredens etc.
Nooit een momentje alleen (thuis). Maar mijn fiets is weer in orde, zoals je zag op Insta – dus ik ga daar mijn momentjes pikken. En hopen dat daardoor de #coronakilos ook een kleiin beetje slinken.
Een reis boeken op Black Friday (in november, yes) en voelen dat we die 1e juli niet zullen vertrekken.

Bij vorige posts schreef ik: not you, it’s me.
Aan degenen die zich aangesproken voelen bij bepaalde punten: it IS you.

Andere puntjes zijn zaken waar ik ‘dipjes’ door heb, bij momenten. I repeat: niks onoverkomelijks. Wij zijn gezond.
En wij zoeken gezond te blijven, al moeten wij nog 10 weken extra in ons kot blijven.

Maar liever niet, dat begrijpt ge.

Aanvullingen, iemand?

DE GELUKJES VAN JUNI & JULI

DE GELUKJES VAN MEI:

ZOALS:

DEEL 5:

INSTAGRAM