PERSONAL | HFDST 3

Ik heb nog nooit.

Ja jongens, ik weet het ook niet. Maar er is duidelijk een blog- (ende Insta) inspiratiegebrek.
Dus ging ik op zoek naar stokjes. En ik vond dit heel leuk, dus steel ik ’em.

Ik heb nog nooit:

geskydived: omdat ik dat diabetesgewijs denk ik niet mag. Bovendien weet ik niet of ik zou durven.
Ik denk van wel, maar met een klein hartje.
mijn haar geverfd: omdat ik mijn eigen haarkleur echt mooi vind, en ik – hout vasthouden – voorlopig vrij goed gespaard blijf van veel grijze haren, haha.
gedoken: omdat ik dat diabetesgewijs niet mag. Ik weet ook niet precies waarom, maar skydiven en duiken waren absolute ‘no go’s’. Snorkelen deed ik wel, tussen de schildpadden en de dolfijnen in de Rode Zee.
geziplined: op het verlanglijstje though. Mijn lief heeft het altijd over ‘ik wil eens gaan kajakken in d’Ardennen’ en dat is de deal. Ik ga mee kajakken, als hij mee nen death ride doet. Bweik, kajakken.
een beugel gehad: you can tell, yes.
Het was ‘niet nodig’ maar ik heb 1 tand die wat achteruit staat, inclusief bijhorende complex.
een cruise gemaakt: want zo een ferry-overzet naar Engeland telt niet he. Het trekt me ook niet aan, cruises.
een celebrity ontmoet: althans toch geen ‘grote’ of gezellig gekeuveld.

Ik heb ooit:

iets gebroken: vorig jaar: mijn rechterpols, alsook breukje in linkerduim.
gespijbeld: bitter weinig wel. Ergens in het derde middelbaar de dag van of na (don’t remember) het Michael Jackson concert – dus met toestemming van ons moeder! – en tijdens mijn hogeschoolperiode hier en daar.
Zeker als je op vrijdagochtend amper 1u les hebt, en de vragen van dat examen krijgt.
een massage gekregen: meermaals.
een tattoo laten zetten: de eerste staat op mijn linkerpols sinds 2008, een M achter mijn linkeroor sinds 2014.
paardgereden: tellen de pony’s op de kermis?
een kind gebaard: ok ok, misschien niet letterlijk gebaard.
Maar ik had wel felle weeën – en onderging een keizersnede.
karaoke gezongen: wie niet?
gezwommen in een zee: zie hierboven. Al verkies ik een (zoetwater) zwembad.
een concert bijgewoond: één van mijn favoriete bezigheden. Op het programma volgende week: Samson,
in februari: Milow, in maart: Clouseau. HOERA!
sushi gegeten: mmmh sushi.
gevlogen: ik weet, we moeten denken aan onze ecologische voetafdruk. Maar ik gebruik het vliegtuig om op vakantie te gaan, omdat ik moet denken aan mijn mentale toestand. En ik doe op alle mogelijke manieren wél mijn best.
gekampeerd: Polé Polé Beach festival met kamperen, enkele jaren aan een stuk.
Niet altijd in even nuchtere toestand.
buiten de EU gereisd: Roemenië, Tunesië, Turkije, Egypte.
in een ambulance gelegen: zie puntje 1. Was a first.
een tv-debuut gemaakt: ik sta op een Comedy Casino-dvd, en kwam al eens in beeld ‘in het publiek zittende’. Acteerprestaties zijn er niet neen.
iets laten piercen: proud owner of een navelpiercing sinds 1999/2000 (ik weet niet hoe het komt, maar ik kan daar geen afscheid van nemen) & gaatjes in de oren. Ik overweeg een daith piercing. Zotte moeder!

_{Ik stal dit stokje bij Yet Another Blog, die haar inspiratie vond bij Annelies.}

En, hebt gij al eens geskydived? 😉

Lijstjes

Mijn maandelijkse, persoonlijke terugblik: de meest gelukzalige, meest waardevolle en meest positieve momenten. De kleine dingen des levens waar we ons aan optrekken, waar we gelukkig van worden. Het hier-en-nu, belevenissen en gedachten. Van en voor mezelf, met mini, met maxi, met iedereen die ik liefheb. ❣️

DE GELUKJES VAN NOVEMBER:

Het ondernemen van stappen in het ondernemersschap, begot! Zoals u had verwacht: later meer.
Dinnerdaten met middelbare school vriendinnen. Concreet: wij deelden enkel het 1e en 2e middelbaar, ik ging destijds samen met onze hond bij één van hen op logement, en wij kunnen nog steeds alles tegen elkander zeggen. Veel hartjes voor deze twee.
Een namiddagje Assepoester musical met M.
Een nieuwe insulinepomp en sensor, gekoppeld aan elkaar ENAL!
You have to be a diabetic to understand the excitement about this, yes.
Een namiddagje medebloggers ontmoeten irl. En al direct zot doen met foto’s, want het was in de Smile Safari, ha!
Boekenbeurzen met lief & kind. Idolen ontmoeten. Hij Olivier Verhaeghe, zij Meneer de Uil, ik Ish Aït Hamou. En Urbanus!
De jaarlijkse Kinderplaneet-uitstap naar de Sint. En hulpsinten die met een tweede auto rijden en al wat prospectie en inkopen doen, ja.
Een veredeld kunstwerk van uw lagere school ontdekken – wanneer ge naar het oudercontact moet. Check Insta.
Een schitterend oudercontact, waarbij mijn moederlijke fierheid ongekende hoogtes bereikt.
Mee op foodblog-kook-brunch-voormiddag met Manon. #goedgegeten
Het superhelden-verjaardagsfeest van ons Viktorreke.
Mogen stoppen met de kine! JA! Na bijna een jaar, wekelijks meerdere keren – is de soepelheid van mijn rechterpols goed. Dat kan nog verbeteren, en misschien komt er binnenkort opnieuw een reeks aan – maar voorlopig ben ik even ‘vrij’. De kracht in mijn pols… die is weg. Poof, just like that.

En ondertussen zingen we:
🎶 Zie ginds komt de stoomboot…

Hier tellen we alvast af (wij zijn allemaal heel braaf geweest)!

Fun Lijstjes

Pet peeves part IV.

It has been a while, maar deze week irriteerde ik me weer aan vanalles en nog wat – niet altijd even ‘hard’, niet altijd even nodig. Maar het gaf voer voor mijn verwaarloosd blogkindeken!

“A pet peeve or pet aversion is a minor annoyance that an individual identifies as particularly annoying to them, to a greater degree than others may find.”

DEEL 4:

Komkommers in plastic.
Het “we horen elkaar nog he!” van ex-collega’s. Die ge dan zelden tot nooit hoort. Ik viseer niemand, en ik besef dat iedereen een druk leven heeft – maar dat betekent niet dat ik dat soms niet mis.
Geblokkeerd worden door ex-collega’s die ge nooit iets hebt misdaan.
Althans, dat denk ik. Maar ze mogen het altijd zeggen indien het wel zo was.
Ouders die minstens 5 meter VOOR hun kind lopen en hun kind ook nog eens langs de straatkant laten lopen.
Wilt ge dat die overreden wordt misschien?
Auto’s die perfect rechts langs hun voorligger kunnen passeren die wil afslaan naar links, maar wachten.
En nog wachten. En nog wat wachten. En gij die erachter staat. Te wachten.
Het verkeer.
Overdreven-met-mond-open-kauwende-kauwgomkauwers.
Mijn laptopscherm dat plots weer werkt. En dan weer niet.
Dat het weerbericht zegt dat het de hele dag zal regenen. Dat ge toch karakter hebt en te voet – met paraplu – op pad gaat naar ziekenfonds/winkel/… & ge met natte schoenen en een bekladde jeans weer thuiskomt. Dat 5 minuten later de zon begint te schijnen. En blijft schijnen voor de rest van de dag. Waarom dan?!
Mensen die hun kerstboom al hebben staan.
Mensen die hun voeten niet opheffen terwijl ze stappen. Slef slef slef… HEF.UW.VOETEN.OP.
De hoeveelheid post/mail die ik ontvang, beginnende met ‘de heer’…
Zelfs bij briefwisseling in verband met mijn ongeluk – i kid you not.
Mensen aan de kassa die al in uw nek hijgen terwijl je nog aan het inladen bent/nog moet betalen
– met bancontact ja. Dus aan dat ‘bakske’ waar ge bijna op zit.
Mensen die voor de zekerheid 5x op het knopje van de lift duwen. Ze gaat daardoor niet sneller komen nee.
Mensen.

Voel u nog steeds niet persoonlijk aangesproken (vooral die met een kerstboom!) en nuanceer.
It’s not you, it’s me. 😀

De andere delen lees je hier.

Lijstjes Personal

Bless you oktober.

Oktober is niet mijn beste maand. Nooit eigenlijk. Op 17 oktober verjaar ik, dat doe ik al twintig jaar zonder papa. 28 oktober is de dag waarop ik mijn grootvader verloor, eveneens twintig jaar geleden. De twee belangrijkste mannen in mijn leven. Weg. Op amper zes maanden tijd.

De laatste dag van oktober is de dag van de crash, nu één jaar geleden. De laatste dagen heb ik een rechterpols die pijn doet, zonder dat ik abnormale dingen deed of zware dingen tilde, … Nog steeds breng ik wekelijks bezoek aan de kinesist. Mijn soepelheid is relatief ok, kracht heb ik weinig tot niet. Veel – letterlijk – schrijven zorgt al snel voor pijn en ik zal hier mogelijks nog jaren – om niet te zeggen voor de rest van mijn leven – last van ondervinden.

Oktober is mentaal een ding en zal dat altijd blijven. Met (vele) tranen maar gelukkig ook met gelukzalige, waardevolle en positieve momenten. Momenten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Van en voor mezelf, met mini, met maxi, met iedereen die ik liefheb.

DE GELUKJES VAN OKTOBER:

Het lief dat zijn derde marathon loopt, en zichzelf daar tegenkwam.
Tranen van ontlading bij hem, die zorgden voor halve tranen van ontlading en trotsheid bij mij.
Mado die een hele dag babbelt over ‘zelf chocola maken’ en dan haar eigen reep Tony samenstelt. Witte chocolade met knettersuiker (off course!), ananas en caramel. Ik besef, als ge dat leest denkt ge bweik – maar eigenlijk was dat ferm goe!
Dik slagen voor mijn theoretisch examen grafisch ontwerp! Eigen stoef stinkt en ik knijp mijn neus nu even dicht, maar met een gemiddelde van 74% op mijn praktische opdrachten en een score van 28/30 op mijn theorie – ben ik een stinkend, gelukkig mens.
Uitkijken naar zaterdag, de dag waarop een koffiedate met een medeblogster zal uitdraaien tot een uitstap Smile Safari met nog meer medeblog(g)(st)ers! Hashtag spannend!
Nieuwe schoenen. Die ik niet nodig had.
Een nieuw jurkje, rokje en blouse. Die ik niet nodig had.
Brunchen bij MOOY, met mijn niet-bloedverwante blonde zus en wel-bloedverwante blonde dochter.
Een veneuze duplex (google it!) laten doen en te horen krijgen dat ik “wel hele fijne aders heb, dus dat het zeker geen spataders zijn”. Zo oud ben ik nu ook niet geworden, nee. No offense trouwens, ik weet dat ge niet per se “oud(er)” moet zijn om spataders te krijgen.
Nog een nazomers dagje of drie.
Een avondje Els de Schepper met la nonna. We hebben gelachen, we hebben gehuild. Wat een vrouw. Een heldin.
Orde scheppen in de speelgoedkast. (= rust in het hoofd)
Twee daagjes met het lief, aan de Zeeuwse Kust. Rust. Lekker eten, heerlijk slapen. Rust.
Sintboekjes in de brievenbus.
Mado’s tekening op Ketnet!

Sinds vandaag staat de chauffage aan (ja, nu pas!) en ik begin eindelijk een beetje gewoon te worden aan het feit dat de zomer gedaan is *boehoe*, voor zover dat kan. Over kerstballen en -bomen denk ik nog niet na – in tegenstelling tot vele anderen zo blijkt, en ik vind het veel te snel donker. Maar bon. Dat is’t leven zeker? 😀