Ik zei het eerder al, ik wil er niet over bezig blijven & de meesten van jullie weten dat ik eind oktober een zwaar verkeersongeval had, maar over het hoe en wat vertel ik niet veel. Dat heeft te maken met het feit dat ik ‘vooruit wil’, maar ook met ergernissen…
De eerste vraag die zowat iedereen mij stelde is: “EN, WAART GE IN FOUT?” Neen, dat was ik niet. Maar is dat het meest belangrijk? Mijn arm is in frut, blijkbaar zit er ook in de tweede een fractuur en dan zwijg ik nog over de wakkere nachten/hoe ik dat moment dikwijls herbeleef; over hoe slecht ik was vlak na de operatie en hoeveel tijd ik daardoor doorbracht op recovery voor ik weer naar mijn kamer mocht of over wat ik op dit moment niet kan. Maar neen, ik was niet in fout. Nog vragen?
Ik geef toe dat ik de voorbije weken zelfmedelijden had. De personen van de andere wagen mochten dezelfde avond nog naar huis, ik werd van het ene ziekenhuis naar het andere gereden en de rest is history. Ja, dat wringt. Maar een verkeersongeval veroorzaak je niet bewust/expres. Boos zijn helpt niet.
De timing is niet goed, als ge al een geblesseerd lief hebt. De timing is nooit goed. Ik zwijg over de kine-familie-abonnement grapjes, want ja – ik weet het. En het is wel een beetje grappig. Een beetje dan he.
Ik kan niet – letterlijk – schrijven. Althans niet zoals ik zou willen. Het doet pijn en duwt en trekt, het is een hanengeschrift (niet om mijn eigen te bestoefen, maar ik heb al meermaals te horen gekregen dat ik een schoon geschrift heb), en ik schrijf graag. Met ne stylo. Ik vind dit écht verschrikkelijk. Also: mijn pink en deel van mijn hand blijft slapen & in mijn ogen is mijn pols wat misvormd. Vies.
Amper twee maanden was ik gestart op mijn nieuwe job. Ik mag geen schuldgevoel hebben – want ik kon hier niets of niets aan doen, maar heb het wél. Ik weet hoe druk het daar is, ik zat zelf weer in een goede routine en we begonnen elkaar allemaal wat beter te kennen. Ik ben mijn nieuwe collega’s niet kwijt en krijg enorm veel steun (hartjes!), maar ik zou graag daar zijn. Met een werkende arm. Die dan ook kan dienen om mijn dochter fatsoenlijk te knuffelen en eens op te pakken af en toe, al weegt ze meer dan 20kg.
Positief aan dit alles: we mogen een nieuwe auto kiezen. Het is te zeggen positief.. Dat was niet het plan. Ik was content met onze mooie prachtige auto. Ik was van plan om nog lang te rijden met onze auto. En het was overduidelijk een hele veilige auto. Danku Mazda.
Zo, dat moest ik precies nog efkes kwijt. 🤷♀️ #einderant
Weet ge trouwens hoe een blauwe rechterborst er uitziet? Niet fraai.
1
Toch blij dat jij gewoon ok bent, mits wat builen en blutsen! Dikke knuffels voor de moeilijke momenten.
Ja idd! Dank je 😘
Wat zelfmedelijden is in deze situatie toch compleet normaal hé.
Laat uw ergernissen er maar eens goed uit :-).
Veel beterschap nog!
En nu je het kwijt bent… snel beter worden!
Jong serieus, rant gij hier maar ne goeie gang aan zoals wij zeggen. Ik kan geloven dat je veel frustraties hebt! En dat van ‘ben je in fout?’ vind ik zo’n bescheten vraag. Alsof het dan anders is… Ik brak ooit eens mijn enkel en gelukkig niet door een traumatiserend verkeersongeluk maar dat was ook echt verschrikkelijk qua zelfstandig dingen kunnen doen. Alles loopt in’t honderd en gaat duizend keer trager. Niet kunnen schrijven zou ik ook erg vinden en ik weet gelukkig niet hoe een blauwe rechterborst er uit ziet. Hopelijk ben je daar ook snel van af! :p
Irene onlangs geplaatst…☆ Cadeau ideetjes voor de feestdagen ☆
Ja voila, dat is dan ook altijd de EERSTE vraag. Like huh. En ik ben gelukkig van de blauwe rechterborst (en twee blauwe heupen) vanaf 🙂 toch een kleurrijk souvenirke van de gordel. Ahuum.
I hear you. Alles wat je zegt is zo herkenbaar (ik viel begin dit jaar van de trap en was maanden out, zat ook recent op nieuw werk). Het is echt oké om eens te ventileren. En binnen zoveel tijd komt er een dag dat je met “heimwee” terugdenkt aan die periode dat je niet kon schrijven.