Wanneer ik merk dat het beter gaat met mijn pols.

Voor bepaalde dingen plooit mijn pols nog steeds niet ver genoeg. Om een beeld te schetsen: mijn linkerpols plooit 70° naar de buitenkant, mijn rechterpols momenteel een 40°. Toch zijn er bepaalde dingen die een – twee – vier – … maanden geleden helemaal niet lukten, en nu soms-al-wel-of-toch-bijna.

Zoals:

• leunen op de badrand om uit bad te geraken. Ik leunde ongeveer een half jaar op mijn elleboog.
  Dat is ook een evenwichtsoefening, i tell ya.
• wanneer ik op mijn zij lig in bed, mijn hand onder mijn hoofdkussen steken. Plat.
• mijn gat afkuisen met rechts. (sorry)
• Mado oppakken. Voorzichtig nog, maar relatief goed.
• weer durven fietsen.
• mijn elleboog wat ‘rechter’/verder omhoog krijgen voor een bepaalde streetdance-move.
• wisselgeld aannemen.

Wanneer ik merk dat het nog niet volledig ok is:

• wisselgeld aannemen.
• mini-paniekaanval wanneer Mado te hevig is. Dat ligt gewoon aan mij, feitelijk.
• tijdens werkdagen/drukke dagen, regelmatig nog pijn hebben & daardoor niet 24/7 zonder pijnstillers kunnen.
  (Ik probeer het te beperken.)
• bepaalde potjes/dopjes/… niet dadelijk open krijgen.

Dat er waarschijnlijk nog veel momentopnames zijn, waarop iets al dan niet lukt. Dat is best frustrerend.
Van alles kunnen naar niets kunnen, op enkele seconden tijd.

Maandag moest ik op controle. Volle wachtzaal. Dat heb je, met een topdokter slash chirurg.
Hij was tevreden. Het gaat al goed, het komt goed. Ook de kine spreekt van ‘volledig’ goed komen.

Ik daarentegen, zou beter wat meer geduld hebben zeker?