Operatie “pin re pols”.

Je zag het dinsdag in mijn stories, ik moest weer onder het mes. Oorspronkelijk was het eerst het lief zijn beurt, maar aangezien ik wél – relatief veel – pijn bleef hebben en hij niet, hebben we onze operaties omgewisseld. Dat is dan één der weinige ‘ieder nadeel hep ze voordeel!’ puntjes aan met twee kapot zijn.

Ik wist/had op voorhand al beslist dat het deze keer onder plaatselijke verdoving zou zijn. Stress? Jup. 💩 Blij dat ik dat zo deed? Hetzalwelzijn. Natuurlijk speelt het feit dat ik vorige keer nog anderhalf uur op recovery doorbracht met zo’n voos kartonnen bakske onder mijn kin en een draaiend plafond boven mijn hoofd, ook mee. Alhoewel ik nu waarschijnlijk – voor kleine ingrepen – nog ga pleiten voor plaatselijke verdovingen. Al is zo’n naald in uw oksel, en zenuwen die één voor één worden stilgelegd, ook heel speciaal. #ongecontroleerdebewegingen

Ik treed niet te veel in detail, alles is bon. Ik heb niet al te veel pijn, mijn arm hangt al twee dagen in een draagdoek (sukkel) en morgenochtend wordt de wond gecontroleerd en het verband verkleind. Vanaf volgende week is het weer intensiever van kinesitherapie. Binnen een week of twee, hoop ik weer aan het werk te gaan & ondertussen blijf ik – weliswaar met 1 goede hand/arm – oefenen voor ons street-toonmoment begin april.

Komt goed joh.