Ik kan leven met mijn ‘chronische ziekte’. Perfect zelfs. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat ik plots diabeet-af zou zijn. Het is maar een klein doosje in mijn (toch wel volle) rugzak. Maar… dat betekent niet dat het altijd perfect loopt. Integendeel.
Een aantal dagen geleden postte ik ‘s nachts een Insta-story. Dat ik meer dan een uur wakker was met een te lage waarde. Daar kreeg ik onverwacht – blij mee! – veel reactie op. Of het ondertussen goed ging met me? Of ik me wat ok voelde? Zulke momenten deel ik zelden, ik spartel er door.
Het verschrikkelijke verontrustende gevoel bij een hypo. Misselijk wakker worden ‘s nachts en iets moeten nemen zoals druivensuiker of een appelsapje. Terug richting slaapkamer waggelen. Bibberende handen. Overleven. Een uur later hetzelfde gevoel. Neem ik nog iets? Moet ik opletten? Want ‘te veel’ zorgt misschien weer voor een hoge waarde bij het opstaan. Dat gebeurde eerder deze week niet, integendeel. Ik stond die ochtend op met opnieuw een te lage waarde.
Diabetes is er. Altijd. 24/7.
En bij momenten heb ik daar dik genoeg van.