nostalgia Archieven - hoofdstukdrie

Violetsnoepjes.

Al 20 jaar leef ik zonder papa. Twenty f*cking years. En toch zijn er nog steeds zaken die mij terug katapulteren in de tijd, wat normaal is. Maar vanmorgen, tijdens het ciné-bezoek met M, kwamen ze weer zo hard binnen. We kozen snoepjes, M wees naar paarse violetsnoepjes. “Is dat lekker??” At hij ‘met de zak’.

Aladdin en The Lion King zijn twee cinema-bezoekjes die wij deden, in diezelfde cinema.
Aladdin brengt me ook terug naar een buikgriepje, zo’n 10 minuten na ons McDonaldsbezoek. Eheh.

Sultans of Swing van Dire Straits.

La Vache van Milk Inc., mega luid in de auto. Té luid. Kwade reactie van ons nonna. Té grappig.

Ijshockey. Inline hockey. Skaten.

I miss him.

Personal

De Libelstraat.

Dat ik daar zo goed als dagelijks bijna passeer, aan die straat. De Libelstraat. Waar ik voor een groot deel ben opgevoed. Een doodlopende straat. Zo eentje waar je een hele namiddag of avond kon fietsen, met de buurmeisjes en –jongens kon touwtjespringen of rekspringen (i’m a late 80s & 90s kid) – omdat er maar weinig auto’s passeerden en iedereen iedereen kende.

Het heeft iets nostalgisch. Charmants.

Ik zei jaren op een stuk, dat ik ooit daar in het grootouderlijke huis ging wonen. Ons lot besliste anders. Er waren aan dat grootouderlijke huis namelijk heel veel kosten. Letterlijk spijt heb ik niet, we zitten goed hier. Maar af en toe steekt dat wel.

Gisteren passeerde ik er met M. Ik begon spontaan te vertellen over ‘mijn nonna’, mijn moeke. ONS moeke. Denken aan ons moeke is denken aan krokskes op woensdagmiddag, en verse frietjes op woensdagavond. Aan uitzieken onder het roze fleece dekentje, in de zetel met de grote bloemen. Aan domme kaartspelletjes spelen voor Belgische frankskes. Aan tenten bouwen over de wasdraad ‘onder het afdak’. En aan ons vokke, die tijdens dat alles op zijn duivenkot te vinden was.

Ze hebben elkaar nog gekend, M en ons moeke. Een half jaartje ongeveer.
Dat laatste bezoekje is ingekaderd, met een grote gouden strik rond.

Einde van deze maand zou ze 79 jaar worden.

Mijn moeke. 💜

Fun

32-jarige bakvis.

Ik las enkele dagen geleden dit ‘rubriekje’ bij Samaja. En muziek: yes! Neen, ik ken niet alles qua genres en dit en dat. Maar ik kan niet zonder. Indien er thuis niets staat te ‘spelen’, word ik gek. Simpel.

Let’s take a trip down memory lane…

Mel & Kim – respectable (1987)

Joni is 4 en heeft een geel kussentje van Mel&Kim. Buiten Respectable (Showing out!) herinner ik me niets van Mel&Kim. Misschien kwam mijn lichte R&B voorkeur toen al boven.

Dire Straits – Sultans of swing (1978)

Papa was fan. En elke keer als ze deze klassieker spelen op de radio, denk ik aan hem.
En zing ik mee. Uiteraard.

Lees meer

Fun

Back to the 90s.

1983.

Mijn geboortejaar. Zodra de 90s begonnen, ‘oud’ genoeg om actief te luisteren en naar het einde van de 90s toe, mijn prille fuif- en uitgaansjaren. Love it. Gaande van liedjes die ik playbackte tot liedjes die (veel!) herinneringen oproepen.

Ik beleefde mijn allereerste concert. Op isomoblokken op het middenplein. I kid you not. Ik denk dat ze aan een concertzaal nu eens ferm zouden lachen als je daar staat met isomoblokken ‘om op te staan’. East 17. Eén der ‘iets minder’ bekende boysbands. Of iets ‘minder knappe’ koppen. 😀

Aldus Wikipedia:
De groep ontstond in 1992 nadat Tony Mortimer een contract bemachtigde via een showcase, waar hij zijn materiaal liet horen. De afspraak kon echter alleen doorgang vinden als Mortimer een jongensgroep om zich heen vormde, een format waar London Records naar op zoek was. De rolverdeling binnen de groep werd al snel duidelijk toen Brian Harvey zich aandiende, oorspronkelijk als achtergrondzanger/danser maar zijn r&b-achtige zang viel zo goed in aarde dat hij tot leadvocalist werd gepromoveerd. De groep werd compleet gemaakt met Terence Coldwell en John Hendy.

Let vooral op Brian’s hoofddeksel in deze klassieker uit 1994:

Guess wie er volgende zaterdag een optreden’ke doet in’t Sportpaleis? Right! Ik ben dus van de partij. Zowel om nog eens het beest in mij naar buiten te laten, als om nostalgisch een meezingertje te doen met mijn helden uit de 90s.

En nee, dat zijn niet de enige helden. I have plenty more to be ashamed of.
En zaterdag: partytime! Dansen dansen!

It’s allright.