Dat ik daar zo goed als dagelijks bijna passeer, aan die straat. De Libelstraat. Waar ik voor een groot deel ben opgevoed. Een doodlopende straat. Zo eentje waar je een hele namiddag of avond kon fietsen, met de buurmeisjes en –jongens kon touwtjespringen of rekspringen (i’m a late 80s & 90s kid) – omdat er maar weinig auto’s passeerden en iedereen iedereen kende.
Het heeft iets nostalgisch. Charmants.
Ik zei jaren op een stuk, dat ik ooit daar in het grootouderlijke huis ging wonen. Ons lot besliste anders. Er waren aan dat grootouderlijke huis namelijk heel veel kosten. Letterlijk spijt heb ik niet, we zitten goed hier. Maar af en toe steekt dat wel.
Gisteren passeerde ik er met M. Ik begon spontaan te vertellen over ‘mijn nonna’, mijn moeke. ONS moeke. Denken aan ons moeke is denken aan krokskes op woensdagmiddag, en verse frietjes op woensdagavond. Aan uitzieken onder het roze fleece dekentje, in de zetel met de grote bloemen. Aan domme kaartspelletjes spelen voor Belgische frankskes. Aan tenten bouwen over de wasdraad ‘onder het afdak’. En aan ons vokke, die tijdens dat alles op zijn duivenkot te vinden was.
Ze hebben elkaar nog gekend, M en ons moeke. Een half jaartje ongeveer.
Dat laatste bezoekje is ingekaderd, met een grote gouden strik rond.
Einde van deze maand zou ze 79 jaar worden.
Mijn moeke. 💜
