Phoe, we zitten al aan de laatste #ouderzonden post. Gedurende de voorbije zeven weken gingen verschillende bloggers de uitdaging van Romina en Annelore aan. Elk van ons gaf antwoord op een vraag, op een hoofdzonde die vertaald werd naar een vraag over het ouderschap. Even reflecteren en nadenken over onszelf, onszelf als ouder en ons gezin.
De laatste ouderzonde die besproken wordt: acedia (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid).
Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt?
Doe je mee aan de ratrace of ben je meer mañana mañana?
Miss Mado heeft nooit gekropen – pas toen ze kon lopen – en dat lopen deed ze pas toen ze 16 maanden oud was. Daar heb ik mij nooit zorgen over gemaakt. Zowel de ochtend- als avondflessen zijn afgebouwd op haar tempo, niet ‘op aanraden van’ of luisterend naar het ongetwijfeld goedbedoelde advies van andere ouders/Kind & Gezin/…
Iets meer dan een jaar geleden, stuurden we ze naar een vrijblijvende turnles. Zowel ik als het lief hadden het gevoel dat ze zich soms wat moe(s)t afreageren + dat het sociaal contact met andere kinderen mooi meegenomen was/is. Ze vond die eerste turnles wel tof, maar toen we voorstelden om nog een keer te gaan, antwoordde mevrouwtje “neen, dat moet niet”. De dagen die er op volgden, kregen we hetzelfde antwoord. Case closed. En sindsdien gaat ze dansen, which she absolutely loves.Lees meer