Ik ben een one-kid-mom. Ik ben ook een one-kid-daughter. Al is dat niet de reden.
IK BEN NIET VERWEND.
Ja, mijn ouders deden doen alles voor mij, nu nog. Ik kan voor àl-les op la nonna rekenen. Alles. Al wil dat niet zeggen dat ik zomaar alles mocht of overal mee wegkwam. Ik kreeg serieus onder mijn vijs als ik het uithing. En wanneer ik iets wou, moest ik dat ‘verdienen’. Niet zomaar met mijn vingers knippen. Enig kind ≠ verwend kind.
Wou/wil ik daarom niet meer kinderen? Neen.
Voor we aan de hele zwangerschapsrit begonnen, hadden we voor onszelf uitgemaakt dat 1 kindje ‘genoeg’ was. Klinkt fout, ‘genoeg’. Precies of ge de overschot kunt terugbrengen. Soit, ge bent mee.
Er is even twijfel geweest. Toen miss M zelfstandiger begon te worden, kreeg ik kriebels. Mijn eierstokken rammelden wat. Ik vond destijds mijn bolle buik leuk. En ik had een bijna perfecte zwangerschap – als diabeet. Het zuur zowat elke nacht was minder tof. En nu we zien hoe M omgaat met baby’tjes en andere kinderen.. het is een bezorgd mini mama’tje.
Dan komt het lijstje. Zou het financieel haalbaar zijn? Kunnen we dat zelf aan? Hoe regelen we dat praktisch? Qua werk, qua opvang, qua thuis? Opnieuw zwangerschap met diabetes? Het is niet omdat M een makkelijke baby was, dat nummer 2 dat ook zou zijn. Makkelijk als in: alleen de 3 eerste maanden slapeloze jammerende zware nachten.
Het nee-ik-wil-geen-tweede-kindje-lijstje is langer dan het ja-lijstje. Het zit niet zo diepgeworteld. Ik wil mijn kinderen alles kunnen geven wat ze nodig hebben, zowel fysisch als emotioneel. Nu ja, alles. Als miss M op haar 16e een scooter vraagt, denken we daar ook wel 2x over na. Of 10x. Kuch.
Helaas is dat niet helemaal gerekend op de maatschappij.
De standaard verwachting is tegenwoordig 2 – of meer – kinderen.
And so it begins:
– en, wanneer komt er een tweede? Of beter: HET tweede.
Dat komt niet, heb ik al gezegd. Meer dan eens.
– M, wil jij geen broertje of zusje?
Laat mijn kind gerust.
– alleen is maar alleen he. Wij waren met 4 thuis en ‘dat was keiplezant’. Muh.
Ik was wel alleen, dat was OOK plezant. Ik heb nooit last gehad van eenzaamheid. Ik had (en heb) een warm nest. Wij gingen regelmatig op uitstapjes, speelden en knutselden samen, ik ging regelmatig op speeldate bij vriendjes en vriendinnetjes… En ik speelde al eens graag alleen.
Groot respect voor ouders met meerdere kinderen. En ik begrijp de meerdere-kinderen-wens. Maar die is hier afgezwakt. Ik herhaal: niet zo diepgeworteld. Wij zijn gelukkig, met ons 3-tjes.
Binnen een paar jaar nog nen doggie, en het is compleet ;).
